Zaćma starcza
Zaćma starcza rozwija się zwykle po 50 roku życia, na ogół w obu oczach, przy czym zmiany mogą rozwijać się w jednym oku szybciej niż w drugim. Choroba objawia się różnymi zaburzeniami wzroku, zależnymi od umiejscowienia zmętnień. Początkowo chorzy skarżą się na widzenie przedmiotów jak przez muślin lub w otoczkach barwnych. U niektórych osób ostrość wzroku jest lepsza wieczorem, gdy źrenica rozszerza się, u innych w dzień przy węższej źrenicy. Gdy zaćmienie soczewki powiększa się, ostrość wzroku coraz bardziej zmniejsza się, aż do poczucia światła. Proces ten może trwać od kilku miesięcy do kilku lat.
Gdy soczewka ulegnie zaćmieniu, można nawet gołym okiem zauważyć zmianę koloru źrenicy z czarnego na szarobiały. Zmętnieniu soczewki nie towarzyszą bóle ani przekrwienia oka, dlatego też w początkowym okresie choroba, zwłaszcza gdy dotyczy jednego oka, może być nie zauważona. Chory zgłasza się do lekarza dopiero wtedy, gdy zaczyna odczuwać zaburzenia wzroku. W początkowym okresie rozwoju zaćmy starczej u części chorych korzystnie działają leki przeciw-kataraktowe, podawane w postaci kropli ocznych. Mogą one zahamować rozwój zaćmy. W rzadkich przypadkach, nawet bez leczenia, zaćma nie postępuje przez wiele lat. U większości jednak osób zmętnienie obejmuje całą soczewkę i konieczne jest leczenie operacyjne. Operacje takie przeprowadza się we wszystkich klinikach okulistycznych i na większych oddziałach okuli stycznych.
Po usunięciu zaćmy konieczne jest używanie silnych okularów skupiających, zastępujących usuniętą soczewkę. Obecnie coraz częściej wszczepia się do oka sztuczną soczewkę.
