CZYNNOŚĆ PRZYTARCZYC

3 lutego 2023
Pokrowiec na fotel do pedicure
18 lipca 2019
Naturalne sposoby na poprawienie odporności

18 lipca 2019
Jak uniknąć infekcji?

Komórki główne wydzielają parathormon (PTH). Jest to polipeptyd złożony z 84 aminokwasów o masie cząsteczkowej 9500 (8, 12). Jedynie końcowa część łańcucha, złożona z 34 aminokwasów, jest aktywna biologicznie. Ta właśnie część gwałtownie znika z krwi obwodowej. Wielu chorych z nadczynnością przytarczyc ma więc prawidłowe stężenie PTH w osoczu. Jedynie we krwi z żył tarczowych stężenie hormonu jest zwiększone. Parathormon występuje w surowicy w licznych frakcjach i formach, których czas półtrwania jest bardzo krótki. Zależnie od badanej frakcji każde laboratorium uzyskuje właściwe tylko dla siebie wyniki. Stężenie PTH w osoczu wynosi od 0,15 do 1,0 ng/ml i nigdy nie jest stałe, wykazując wahania zależne od pory dnia, np. z rana jest wyższe niż wieczorem. Z tego powodu próbki krwi dla celów diagnostycznych powinny być pobierane zawsze o tej samej godzinie (12). Badanie stężenia hormonu musi być jednoczesne z badaniem zjoni- zowanego wapnia w osoczu. W warunkach prawidłowych stężenie wapnia w osoczu wynosi 2,25-2,62 mmol/1 (9-10,5 mg%), co równa się 4,5 do 5,2 mEq/l. Zmniejszone stężenie wapnia pobudza komórki przytarczycy do syntezy hormonu i jego se- krecji. Zwiększenie stężenia wapnia osłabia oba te procesy. Wydzielanie PTH jest więc sterowane, a jednocześnie reguluje stężenie zjonizowanego wapnia w osoczu i płynie pozakomórkowym, nie znajduje się natomiast pod kontrolą jakiegokolwiek znanego hormonu.

Parathormon wywiera swe działanie przez wiązanie się ze swoistymi receptorami na powierzchni błon komórkowych organów docelowych, tj. nerek, kości i jelita, aktywizując cyklazę adenylową zamieniającą adenozynotrifosforan (ATP) na cykliczny adenozynomonofosforan (3% 5’cAMP).